Die muziek is ook belangrijk voor mijn schrijven. Ik ben zo’n type wiens emotionele staat makkelijk beïnvloed wordt door muziek. En daar maak ik gretig gebruik van. Het is lastig, heb ik gemerkt, om voor lange perioden de emotionele staat van een scene vast te houden. En dat is extra lastig als je een scene moet herschrijven en dus die emotionele staat weer terug moet krijgen. Als ik dus eenmaal weet welke emotionele staat een scene vereist dan zet ik muziek op die daar bij aansluit. En dat werkt andersom ook. Het kan zijn dat ik worstel met een scene, willekeurige muziek aan het luisteren ben en ineens een connectie voel. De muziek past perfect bij de scene en daardoor informeert het de scene. Wat er uiteindelijk op papier staat zou niet mogelijk zijn zonder die muziek. Sommige nummers gaan personages belichamen, anderen hele werelden of verhalen.
En het is niet zo dat het genre van de verhaal aan moet sluiten bij het genre van de soundtrack. Het helpt, dat wel. Daarom heb ik een playlist van fantasy soundtracks die ondertussen bestaat uit 2454 nummers met een speeltijd van 5 dagen. Maar het hoeft absoluut niet. Ik ben al een tijd bezig met een kort secondary world fantasy verhaal waarbij de soundtrack van Doom (2016) een grote rol speelt. De agressie van die soundtrack vult het verhaal erg goed aan. Er zijn nummers die voor mij onlosmakelijk gekoppeld zijn aan specifieke scenes of personages. Er zijn nummers waarvan ik het gevoel heb dat als ik dat nummer als soundtrack verdien voor een verhaal dat ik dan mijn doel bereikt heb. Er zijn nummers en soundtracks waarvan ik weet dat ze op een scene, verhaal of personage wachten. Muziek en verhalen vertellen zijn voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden.