Het zal opgevallen zijn ik bij de twee werelden die ik recentelijk gepresenteerd heb de computerspellen Dark Souls en Bloodborne genoemd heb als inspiratiebron. De sfeer van deze spellen is zeker, in meer of mindere mate, doorgesijpeld in die werelden. En ik ben er van overtuigd dat ik niet de enige ben bij wie dit het geval is. De invloed van deze spellen zal zichtbaar zijn in veel werken binnen (Dark) Fantasy de komende jaren. Over de wereldbouw zelf ben ik minder te spreken. Er zijn mensen die ieder stukje achtergrondinformatie over deze werelden verzamelen en analyseren. Ik ben echter van mening dat de wereldbouw neerkomt op het geven van fragmenten geschreven volgens bepaalde thematische richtlijnen die een diepgang suggereren die er niet werkelijk is. De complexe wereldbouw die er aan wordt toegekend bestaat enkel in de verbeelding van de fans. Dit is natuurlijk een volledig valide manier van wereldbouw, maar niet een die mij persoonlijk interesseert.
Maar die sfeer. Oh, die sfeer. Dark Souls neemt veel van de standaard elementen van westerse fantasy, de ridders, de kastelen, de draken, de held op de queeste en bekijkt die door een zeer gitzwart filter die de Grimdark voorbij gaat. De queeste is er niet een om de wereld te redden, maar om de dood van de wereld iets uit te stellen. De wereld is altijd stervende, altijd in een stadium van verval. Alle warmte en menselijkheid trekt uit de wereld, en laat een verwrongen kadaver achter. De held is slechts een van velen die, herboren als ondode, de reis maken en proberen de gevaren te trotseren en het einddoel proberen te halen. Vele van de monsters die de held bevecht tijdens de queeste zijn degene die hem of haar zijn voorgegaan en de hoop hebben opgegeven. De wereld waar de held zich een weg door heen baant is verwrongen, gecorrumpeerd, door en door troosteloos. Van de overdreven gotische architectuur van het kasteel, tot de kronkelende takken van de bossen tot de bouwvallige huisjes van het nabijgelegen dorp. En dat alles belicht door een zon die eeuwig onder lijkt te gaan, bleek geel licht dat amper door de wolken weet heen te dringen. Het is een sfeer die aan je blijft kleven als teer.
En Bloodborne, tja, dat is het beste beschrijven als Dark Souls waarbij de westerse fantasy clichés zijn vervangen voor die van Gothic Horror en de werken van Lovecraft. Want Dark Souls was blijkbaar niet duister genoeg. In Bloodborne speel je de rol van een monsterjager die afreist naar een stad waarvan de inwoners besmet zijn met een ziekte die hen in monsters veranderd. Langzaam daalt de jager af tot in de nachtmerries van sluimerende goden.
Wat volgt is een verzameling screenshots, concept art en trailers waarvan ik hoop dat ze een goed beeld geven van de sfeer van deze spellen. Toch merk ik dat het moeilijk is over te brengen. De kracht van computerspellen als medium is het element van interactie, het kunnen rondlopen in deze werelden. Het is niet alleen visueel, het gaat ook om de geluiden, om de spanning van het bevechten van deze monsters, het keer op keer dood gaan maar iedere keer toch een stapje verder komen.
Dark Souls III
Bloodborne
